Δεν παρερμήνευσες ούτε μία φορά! Εκείνος δεν κατάφερε να σε καταλάβει και να ακολουθήσει τη σκέψη σου. Εσύ πάντα ακολουθούσες τη δική του. Εκείνος όμως δεν το καταλάβαινε. Κάπως έτσι χωρίζουν οι δρόμοι…
Δεν έβλεπε όσα ήθελες να του δείξεις, λοιπόν κι έτσι κάποια στιγμή χάθηκε το νόημα! Είχε έρθει η ώρα…
Αντιλήφθηκες τα διαφορετικά μήκη κύματος που εκπέμπατε και ηρέμησες! Ηρέμησες όταν κατάλαβες πως δεν ήταν έτοιμος να δει. Ο λόγος δεν σε αφορούσε. Σε αφορούσε μόνο ότι δεν έβλεπε το μονοπάτι που του έδειχνες εσύ! Κι εσύ ήθελες να τρέξεις! Δεν άντεχες να περπατάς άλλο δίπλα του, στο δικό του ρυθμό! Ήθελες να ακολουθήσει κι εκείνος για λίγο τον δικό σου. Να δοκιμάζατε να τρέξετε παρέα!
Είχες ελαττώσει το βήμα σου για πολύ καιρό κι αυτό κάποια στιγμή άρχισε να σε πνίγει. Κι όταν άρχισες να πνίγεσαι, συνειδητοποίησες πως έπρεπε να τρέξεις μόνη σου! Ήταν το δικό σου μονοπάτι. Δεν μπορούσες να περιμένεις άλλο πότε θα δει!
Μπορεί και να μην έβλεπε ποτέ! Έτσι πήρες την απόφαση να αφήσεις το χέρι του. Δεν εξήγησες γιατί δεν θα καταλάβαινε και πάλι! Έτρεξες… έτρεξες μακριά, νιώθοντας ελεύθερη. Δεν τραβούσες κανέναν με το ζόρι, ούτε έμενες πίσω περπατώντας αργά!
Αυτό άλλωστε σε μάγευε στη ζωή.
Η αδρεναλίνη σου να χτυπάει κόκκινο, η ελευθερία να καλπάζεις! Στενοχωρήθηκες που δεν σε ακολούθησε. Δεν γινόταν να επιβραδύνεις άλλο! Σε καλούσαν τα όνειρά σου, η ζωή σου, ο χρόνος που έτρεχε κι ο εαυτός σου που ένιωθε να μένει πίσω εξαιτίας του!
*Φωτογραφία από Andrew Neel