ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ

Όταν πόνος της ψυχής γίνεται μακρινή ανάμνηση…

πόνος ψυχής

Πόνος!   Πόνος;   Ή Πόνος. 

Όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή έντονο πόνο. Εκείνο τον πόνο που νιώθει η ψυχή ότι θα κοπεί στα δύο, και νομίζει ότι δεν θα αντέξει, ότι δεν θα καταφέρει να το ξεπεράσει! 

Εκείνη τη στιγμή, η εικόνα ότι μια μέρα θα νιώθεις καλύτερα, φαντάζει τόσο μακρινή που πιστεύεις ότι δεν θα έρθει ποτέ!

Κι όμως έρχεται! Κι όταν έρθει, συμβαίνει το αντίθετο! Ο πόνος που ένιωθες έχει εξασθενήσει τόσο, που αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση! Το μόνο που στον θυμίζει είναι το γεγονός ότι τα κατάφερες, ότι βελτιώθηκες, ότι έμαθες τον εαυτό σου κι ότι βγήκες καλύτερος!

Δεν γίνεται να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς να πονέσουμε! Χωρίς να πιάσουμε πάτο και να ανασυνταχθούμε. Δεν γίνεται, γιατί δεν έχουμε μάθει να βελτιωνόμαστε μέσα από τα καλά και τα όμορφα. Αργούμε να τα εκτιμήσουμε! Πώς το ξέρω;

Πρώτον, γιατί προσωπικά, αναπτύχθηκα μέσα από αυτόν και δεύτερον για να πιάσεις κορυφή,  πρέπει να ξεκινήσεις από χαμηλά! Δεν γίνεται να πιάσεις κορυφή, όταν βρίσκεσαι ήδη εκεί! Άλλωστε κανείς μας δεν βρίσκεται ήδη στην κορυφή, όταν ξεκινάει το μονοπάτι του!

Όλοι ξεκινάμε από χαμηλά. Αυτό που διαφέρει είναι ο ρυθμός που βαδίζουμε, ο ρυθμός που εξελισσόμαστε και ο ρυθμός με τον οποίο μαθαίνουμε από τα λάθη μας,  και από τα πάθη μας!

Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι τον πόνο με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο να το βιώσει έντονα, ενώ κάποιοι άλλοι το θάβουν μέσα τους. Σωστό και λάθος δεν υπάρχει. Ή ίσως και να υπάρχει. Ίσως αυτοί που αντιμετωπίζουν τον πόνο ανοιχτά, να μαθαίνουν πιο γρήγορα.

Κι εκείνοι που τον κρύβουν κάτω από το χαλί, απλά να τον αναβάλλουν! Και καθώς αυτός αφήνει υπολείμματα, κάποια στιγμή αυτά έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Άρα, ενώ  πιστεύουν ότι ξεπέρασαν κάτι, ουσιαστικά απέφυγαν να το αντιμετωπίσουν.

Κι όταν αποφεύγεις τα μαθήματα και τις ανακαλύψεις που σου προσφέρει η ζωή, πώς ακριβώς θα βελτιωθείς και θα γίνεις καλύτερος; 

Οποιοσδήποτε βιώνει κατάσταση έντονου πόνου, από οποιοδήποτε περιστατικό, ο δρόμος μπροστά του, μοιάζει ανηφορικός και δύσβατος. Και πράγματι έτσι είναι!  Θα ήταν ψέμα να σου πω, πως ο δρόμος του πόνου είναι εύκολος και διασχίζεται γρήγορα. Διασχίζεται στο ρυθμό του καθενός. Το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ  όμως, είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνει!

Κι όταν τελειώσει, λυτρώνεται ο παλιός σου εαυτός και αναγεννάται ο καινούριος! 

 

*Φωτογραφία από  Romina Farías 

 

Δες το σχετικό βίντεο εδώ:

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *