Την ρώτησε πού θέλει να ταξιδέψει και του απάντησε παντού, καθώς χανόταν στις σκέψεις της. Το μυαλό της ταξίδεψε στα μέρη που λαχταρούσε να δει ή και να πετάξει ακόμα καλύτερα, αν μπορούσε!
Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα σιωπηλά και ξαφνικά συνειδητοποίησε πως εκείνη δεν τον είχε ρωτήσει.
«Εσύ; Πού θες;», τον ρώτησε.
«Στο κορμί σου…»
Τα λόγια του ακούστηκαν σαν κεραυνός. Ξέσπασε καταιγίδα. Ένιωθε τη βροχή να ξεκινάει απότομα και να κυλάει σε όλο της το κορμί. Βρεχόταν αλλά δεν την ένοιαζε. Ένιωθε ότι μπορεί και να πνιγόταν, αν άφηνε το χείμαρρο να την παρασύρει, εξακολουθούσε όμως να μη νοιάζεται!
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσε έτοιμη να πάρει όλα τα ρίσκα!
Να κολυμπήσει στη θάλασσά του και ας μη γνώριζε ούτε το βάθος, ούτε τη διάρκεια, ούτε και τα κύματα! Κι ας ήξερε ότι μπορεί να μην υπάρξει σανίδα σωτηρίας, όταν τη χρειαστεί.
Ήθελε απλά να ξεκινήσει το ταξίδι μαζί του και ας βούλιαζε. Ή μπορεί και να μη συνέβαινε και τίποτα, κι εκείνος να αποδεικνυόταν τελικά, ο άνθρωπος της! Ή θα έβγαινε μαζί του στην επιφάνεια, λοιπόν, ή θα βούλιαζαν μαζί.
Το “μαζί ” άλλωστε ήταν εκείνο που έκανε τη διαφορά.
Το “μαζί ” το άντεχε! Το “χωριστά” ή το “μόνη”, την τρόμαζε. Το ένιωθε σαν ασήκωτο φορτίο κάποιες φορές!
“Τη ζωή πρέπει να την τιμάς, αν θες να σε τιμήσει!”, έτσι της έλεγε ο πατέρας της.
“Να την ακολουθείς, να μη χάνεις τις ευκαιρίες που σου δίνει, αλλιώς θα έρθει η μέρα που θα σου κάνει το ίδιο. Θα σε εκδικηθεί!” Η ζωή εκδικείται! Το γνώριζε πλέον καλά! Όταν δεν εκμεταλλεύεσαι εκείνα που αφήνει σιωπηλά δίπλα σου, όταν δεν τα βλέπεις, νευριάζει κι έτσι ξαφνικά εκδικείται!
Δεν ήξερε αν αυτός ο άνθρωπος θα αποτελούσε την εκδίκησή της ή τη λύτρωσή της… Ό,τι και από τα δύο να ήταν πάντως, ήταν εκεί, έτοιμη να αρπάξει την ευκαιρία και να ρισκάρει. Κι ύστερα; Θα έβλεπε… Προς το παρόν, θα το άφηνε απλά να κυλήσει.
Στα πρώτα μποφόρ, θα δοκιμάζονταν οι αντοχές τους, οι δυνάμεις τους, η θέληση τους να διατηρήσουνε ή όχι την πλεύση. Χρειάζεται κοινή προσπάθεια! Οι σχέσεις χρειάζονται κοινή προσπάθεια κι όχι διαρκές σπρώξιμο από τη μεριά μόνο του ενός!
Θυμήθηκε τις συνεχόμενες φουρτούνες του παρελθόντος και την εμμονή να σώσει τότε ένα καράβι, που μέρα με τη μέρα, καταστρεφόταν όλο και πιο πολύ. Τα είχε ζήσει όλα αυτά και είχε βγει ράκος. Είναι άσχημο να προσπαθείς να διασώσεις κάτι που δε σώζεται!
Σίγουρα δεν προτιμούσε αυτή την εκδοχή στη δικη τους ιστορία!
Επιθυμούσε το δικό τους καράβι να πλεύσει ήρεμα και αρμονικά, σε ανοιξιάτικες θάλασσες.
Αναρωτήθηκε πόσες ακόμα φουρτούνες και καταστροφές θα μπορούσε να αντέξει; Όσες χρειαστεί, σκέφτηκε.
Βγαίνεις στη στεριά, ανασαίνεις για λίγο καιρό, σκέφτεσαι τι έμαθες και ανεβαίνεις ξανά έπειτα σε ένα ολοκαίνουριο καράβι.
Αναστέναξε. Τον κοίταξε. Περίμενε την απάντηση της. Χαμογέλασε και τον ρώτησε το πρώτο πράγμα που της ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό :
«Να ξαπλώσω πάνω σου;»
Άλλωστε… αυτό ήθελε!
*Φωτογραφία από Azrul Aziz
