Το φετινό καλοκαίρι εξελίχθηκε σε αρκετά περίεργο καλοκαίρι.
Στην Ελλάδα ξεκίνησε μ’ ένα βροχερό Ιούνη και συνεχίστηκε μ’ έναν καυτό Ιούλη, αφού πέρα από τις πρώτες υψηλές θερμοκρασίες, ξεκίνησαν και οι πρώτες μεγάλες φωτιές. Κι όλα αυτά για να καταλήξουμε σ’ έναν Αύγουστο τραγικό, όπου έφτασε να καίγεται ολόκληρη η χώρα… ό,τι είχε δηλαδή απομείνει από τα προηγούμενα χρόνια.
Σίγουρα, το καλοκαίρι αυτό δεν μοιάζει με τα κλασικά, ανέμελα και ήρεμα καλοκαίρια που είχαμε συνηθίσει.
Για πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου, μέσα στο καλοκαίρι, να εύχεται να αρχίσει να βρέχει!
Στις διακοπές μου έφτασα σε σημείο να ντρέπομαι που βρισκόμουν σε μέρος όπου δεν “καιγόταν” (ίσως επειδή είχε καεί τις προηγούμενες χρονιές), ενώ συνάνθρωποι μου χάλασαν τις διακοπές τους εξαιτίας της φωτιάς, κινδύνευσε η ζωή τους, κάηκε η περιουσία τους, δε διασκέδασαν, δεν πέρασαν ανέμελα και χαλαρά, δεν ανέπνευσαν καθαρό αέρα, δεν κολύμπησαν σε καθαρά νερά και το καλοκαίρι τους μετατράπηκε σε αγώνα επιβίωσης για τη ζωή τους.
Ένιωσα μεγάλη θλίψη για τα ζώα που κάηκαν, κινδύνευσαν, αγχώθηκαν, φοβήθηκαν. Στενοχωριέμαι για την οικολογική καταστροφή που συμβαίνει παγκοσμίως και όχι μόνο στην ελληνική επικράτεια και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα σταματήσει. Αν θα δώσουμε την ευκαιρία στη φύση και στο περιβάλλον να ανακάμψει.
Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν προστατεύουμε το σπίτι μας, τον πλανήτη μας και τον καταστρέφουμε, λες και τον μισούμε ή δε ζούμε σε αυτόν!
Νιώθω ότι βιώνουμε ένα από τα πιο περίεργα και προκλητικά καλοκαίρια. Βλέπω τη γη και το οικοσύστημά της να απειλείται όσο ποτέ άλλοτε.
Βλέπω όλα τα αντικείμενα που ξεβράζονται στις ακτές και τα μαζεύουμε ελάχιστοι. Οι περισσότεροι τα προσπερνάνε λες και η γη δεν είναι σπίτι τους.
Κι όλα αυτά αποκαλύπτουν το πραγματικό κόστος της αποτυχίας μας να φροντίσουμε το περιβάλλον.
Ίσως δεν έχουμε καταλάβει πως αυτός ο πλανήτης μάς φιλοξενεί και μόνο επειδή συνεχίζει να μας προσφέρει, όσα επιθυμεί ο ίδιος να μας προσφέρει, βρισκόμαστε εδώ. Αν σταματήσει να προσφέρει, θα πάψει να υφίσταται και η ζωή.
Είναι προς το κοινό μας συμφέρον να δράσουμε και να εφαρμόσουμε πρακτικές που θα διασφαλίσουν την αειφορία του πλανήτη μας. Αυτή η εμπειρία μας υπενθυμίζει την ανάγκη να μάθουμε από τα λάθη μας. Χρειάζεται να συμβάλουμε άμεσα στη διατήρηση και ανάπτυξη του περιβάλλοντος, που είναι το σπίτι και η πηγή ζωής μας.
Όταν (σε) αγαπάς, (σε) φροντίζεις, δεν (σε) καταστρέφεις!
Κι εμείς καταστρέφουμε τους εαυτούς μας και όχι κάτι ξένο ή αλλουνού, όπως νομίζουμε…
*Φωτογραφία από Valentin Salja
