Πού πήγε η αγάπη ρε γαμώτο;

Που πήγε η αγάπη επιτέλους; Τόσοι τη ψάχνουμε και εκείνη πουθενά. Ή μάλλον όχι στη μορφή που θα τη θέλαμε! Άλλο η αγάπη των φίλων μας, των κοντινών μας προσώπων και άλλο η αγάπη του συντρόφου μας, που τόσο λαχταράμε και προσμένουμε!

Και όταν υπάρχει, γιατί ενώ είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί και να ανθίσει, χάνεται μια μέρα;

Έτσι ξαφνικά γίνεται ατμός σαν να μην υπήρξε. Γιατί για άλλη μια φορά δεν κράτησε και έσβησε; Και μήπως τη ψάχνουμε μόνο εμείς; Εσείς εκεί έξω δεν την αναζητάτε δηλαδή ή φοβάστε να το παραδεχτείτε; Ή βολευτήκατε στην “τέλεια” σχέση και σε σχεδόν έρωτες;

Η αμοιβαία αγάπη φαίνεται όταν υπάρχει.

Οι άνθρωποι που περικυκλώνονται από αυτή λάμπουν! Αντιθέτως, οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από αυτή είναι θαμποί, μουντοί, ξεθωριασμένοι, και οι γύρω τους το καταλαβαίνουμε και ας νομίζετε εσείς πως το κρύβετε! Και το χειρότερο; Ενώ όλοι τη ψάχνουμε και την προσδοκούμε σαν τρελοί, το παίζουμε δήθεν.

Ο εγωισμός μας φταίει.

Μεγάλος εγκληματίας! Έχει κλείσει τα καλύτερα σπίτια, διαπράττοντας τα μεγαλύτερα εγκλήματα και το γνωρίζουμε όλοι. Συνέχεια όμως αθωώνεται! Θα τον κρίνει ποτέ κανείς ένοχο ή πάντα θα ξεγλιστράει; Και όσο αυτός ξεγλιστράει, τόσο εμείς μένουμε μόνοι, νιώθοντας το κρύο άγγιγμα του, να μας παγώνει όλο και περισσότερο.

Καταλαβαίνουμε ότι λείπει η ζεστασιά της αγάπης, όμως για άλλη μια φορά τον  αφήσαμε να επικρατήσει και δεν τη διεκδικήσαμε. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να τη ξαναβρούμε και ότι σε λίγο καιρό θα αναρωτιόμαστε “πού πήγε;”

Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, γινόμαστε πιο δύσκολοι, παραείμαστε πιο επιλεκτικοί. Ακόμα ψάχνουμε! Η αναζήτηση δε σταματάει. Μα πού πήγε, ρε γαμώτο; Μήπως τη βρήκαμε σε μικρότερη ηλικία και δεν την εκτιμήσαμε;  Μήπως πέρασε και δεν την καταλάβαμε; Μέχρι πότε θα πρέπει να ψάχνουμε; Τελικά, ξέρουμε τί ψάχνουμε;

Καθισμένοι στην τηλεόραση, βλέποντας ρομαντικές ταινίες, νευριάζουμε που όλοι μοιάζουν να έχουν αυτό που λείπει από εμάς. Γιατί να λείπει τόσο πολύ από εμάς; Για κάτσε. Έξω στο δρόμο, όλοι περπατάνε σκυθρωποί, σκυμμένοι, μοιάζουν σαν κάτι να ψάχνουν, κάτι να τους λείπει. Άρα δεν είμαστε οι μόνοι. Δε γίνεται να είμαστε μόνο εμείς!

Κουράγιο. Θα ξαναπροσπαθήσουμε. Θα περιμένουμε να έρθει. Νιώθουμε σίγουροι πως θα έρθει, απλά ίσως να άργησε λίγο για εμάς. Θα έχουμε τα μάτια ορθάνοιχτα και θα εμφανιστεί!

Και όταν εμφανιστεί θα είμαστε έτοιμοι; Θα τη δούμε ή θα μας προσπεράσει για άλλη μια φορά;

Θα σταματήσει! Αν δε σταματήσει, τότε δεν ήταν για εμάς! Μη ξεχαστούμε όμως και δώσουμε χώρο πάλι στον εγωισμό! Μην την αφήσουμε να φύγει θεωρώντας πάλι πως δεν άξιζε! Μόνη της δεν μπορεί να τα κάνει όλα, χρειάζεται και τη δική μας βοήθεια.

Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν, τουλάχιστον μήπως έτσι σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε : Που πήγε η αγάπη ρε γαμώτο;

*Φωτογραφία από Sydney Sims