Κάθομαι εκεί εγκλωβισμένος και κοιτάζω…
Τί κοιτάζω; Λες και μπορώ να δω! Ανοίγω τα μάτια και το μόνο που βλέπω μαύρο, κενό! Πάω να σηκωθώ και κάτι με τραβάει από το κεφάλι και με αναγκάζει να κάτσω με το ζόρι.
Τα χέρια μου δεν λυγίζουν κι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω τί είναι αυτό που με κρατάει δεμένο εκεί!
Κάνει ρεύμα. Η πόρτα δίπλα μου ανοιχτή κι όμως δεν μπορώ να τη φτάσω! Ψαχουλεύω με τα πόδια μου το πάτωμα και το μόνο που νιώθω είναι κάτι χαλάσματα… μάλλον της ζωής μου! Πώς βρέθηκα εδώ;
Δοκιμάζω να απλώσω το χέρι μου με δυσκολία και πιάνω ένα άνοιγμα στον τοίχο, μια τρύπα, μεγάλη…
Η διέξοδος μου!
Σηκώνομαι γεμάτος ελπίδα! Δεν είναι μακριά, μονάχα ένα βήμα! Θα τα καταφέρω!
Πλησιάζω πολύ κοντά. Το άνοιγμα του τοίχου είναι μεγάλο και με χωράει. Σηκώνω το ένα πόδι μου να περάσει από την άλλη μεριά και μόλις είμαι έτοιμος να το πατήσω από την άλλη, κάτι με τραβάει απότομα, σαν ιμάντας, πάλι πίσω στην καρέκλα! Δοκιμάζω να ουρλιάξω και συνειδητοποιώ ότι από το στόμα μου δεν βγαίνει λέξη. Δεν μπορώ να το ανοίξω καν!
Με λούζει κρύος ιδρώτας, αρχίζω να τρέμω και αναπνέω μετα βίας! Σκέφτομαι να φωνάξω… Θα λιποθυμήσω, το νιώθω. Συνέρχομαι. Ούτε ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Δεν βρίσκομαι πια στην καρέκλα, παρά στο πάτωμα!
Θυμάμαι τις τελευταίες μου σκέψεις και τη λαχτάρα μου να φωνάξω το όνομα της! Το όνομα εκείνης, εκείνης την οποία εγκλώβισα. Την άφησα να χαθεί και τώρα μετανιώνω οικτρά για αυτό! Λένε πως δεν είναι ποτέ αργά… Κι όμως υπάρχουν φορές, που είναι ακόμα πιο αργά, από όσο ίσως να νόμιζες! Ο χρόνος σου, έχει στερέψει σημαντικά!
Ζωή! Τη λένε Ζωή! Και μόνο η σκέψη της, μου προκαλεί νοσταλγία! Την εγκατέλειψα! Την άφησα! Μου φώναζε να την ακολουθήσω κι εγώ ο ηλίθιος αρνήθηκα! Κλείστηκα στον μικρόκοσμό μου!
Τη λένε Ζωή! Τη ζωή που μόλις έχασα! Αρχίζω να τη φωνάζω αλλά δεν μπορεί να γυρίσει πίσω! Χτυπιέμαι, κλοτσάω, στριφογυρνάω δεξιά και αριστερά, παλεύω να λυθώ από αυτό που με κρατάει δεμένο! Δεν μπορεί, κάποιος θα με ακούσει… κάποια στιγμή… Ελπίζω!
Ακούω ένα θόρυβο. Είναι περίεργος, ανεπαίσθητος, μακρινός. Πλησιάζει. Δυναμώνει τόσο που νιώθω ότι θα μου πάρει τα αυτιά!
Ξυπνάω!
Τρέχω να τη συναντήσω!
Θα της ζητήσω να μη φύγει.
Τη χρειάζομαι!
Χρειάζομαι μια δεύτερη ευκαιρία!
