ΕΡΩΤΑΣ

Δεν άντεξες την αλήθεια της ψυχής

Την κοίταζες να απομακρύνεται με την άκρη του ματιού σου, όχι ευθέως! Σπάνια την κοίταζες ευθέως στα μάτια. Είχες πρόβλημα με το βλέμμα της επειδή σε διαπερνούσε. Δεν άντεχες την αλήθεια της ψυχής.

Ένιωθες κάθε φορά να διεισδύει στη ψυχή σου κι εσύ δεν είχες μάθει να εκτίθεσαι!

Η αλήθεια είναι ότι λίγοι μπορούν να αντέξουν τέτοιου είδους έκθεση, κι εκείνη ήταν από αυτούς! Δεν είχε πρόβλημα να εκτεθεί. Δεν την απασχολούσε κι ας ήξερε ότι μπορούσες να τη διαβάσεις! Αντιθέτως, το απολάμβανε κιόλας. Σε κάρφωνε με το βλέμμα της, όταν της μιλούσες και σου προκαλούσε αμηχανία! Ένιωθες σαν να ήξερε τι σκέφτεσαι, πριν προλάβεις να το πεις. Δεν το παραδεχόταν όμως! Σε άφηνε να δει αν θα το εκφράσεις κι εκεί εσύ τα έκανες θάλασσα!

Έτσι, την κοίταζες με την άκρη του ματιού σου!

Πάντοτε την παρατηρούσες με αυτόν τον τρόπο. Καθισμένος στην άκρη, παριστάνοντας τον αδιάφορο, παρακολουθώντας ο,τιδήποτε την αφορούσε. Και οι δύο γνωρίζατε αυτό το παιχνίδι.  Αυτή τη φορά όμως ήταν αλλιώς, γιατί εκείνη έφευγε. Η άκρη του ματιού σου ένιωθε την όψη της να θολώνει, να ξεθωριάζει. Δεν τολμούσες να γυρίσεις το κεφάλι σου. Είχες βυθιστεί τάχα στη συζήτηση με τον διπλανό σου, το αυτί σου άκουγε όμως τα βήματά της να απομακρύνονται, το γέλιο της να σιγοσβήνει.

Αναρωτιόσουν τι ένιωθε…

Αναρωτιόσουν πως μπορούσε να το κάνει αυτό, να καταλαβαίνει τι έχεις μέσα σου, όταν εσύ ο ίδιος τις περισσότερες φορές μπερδευόσουν. Ίσως να ήταν αυτό που της χάριζε μία μοναδικότητα, την οποία δεν είχες ξανασυναντήσει! Ίσως γι’ αυτό και να μην ήξερες πως να την διαχειριστείς. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, επέλεξες να το παίξεις αδιάφορος, χαλαρός, ενώ δεν ήσουν.

Πόσο εύκολη μοιάζει μια προσποίηση για όσους δεν γνωρίζουν…

Για εσάς που ξέρατε, έμοιαζε παιδιάστικο και λίγο μικρό. Δίπλα της ήσουν ο εαυτός σου και μπροστά σε άλλους κάποιος άλλος. Είναι πράγματι μικρό να θες να πράξεις κάτι άλλο και στην πραγματικότητα να προσποιείσαι κάτι διαφορετικό.

Λάθη, το ένα πίσω από το άλλο…

Πολλά λάθη, που έμειναν αδιόρθωτα. Εξαιτίας τους τα βλέμματα δεν διασταυρώθηκαν, επίτηδες, αυτή τη φορά. Κουράστηκαν μέχρι και αυτά να αντικρίσουν κάτι που δεν άλλαζε, κάτι που κρυβόταν. Και η άκρη του ματιού σου την παρακολουθούσε να χάνεται… 

*Φωτογραφία από photo nic

Related Posts

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *