Χωρίσαμε χωρίς καν να κοιταχτούμε… Κοιταχτήκαμε, όταν ήταν ήδη αργά. Η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Η αγκαλιά εκείνη τη στιγμή ήταν περιττή.
Χωρίσαμε άτσαλα, ξαφνικά, χωρίς γεια!
Αφήσαμε χρωστούμενα για δεύτερη φορά. Το γνωρίζαμε και οι δύο πολύ καλά! Δεν ήμασταν έτοιμοι να τα ξεπληρώσουμε, κι έτσι χωρίσαμε άτσαλα, απότομα! Σαν να μην ήταν γραφτό να συμβεί, σαν να μην έπρεπε! Δεν γυρίσαμε πίσω, συνεχίσαμε μπροστά το ίδιο όμως άτσαλα!
Φερθήκαμε τσαπατσούλικα! Δεν καθαρίσαμε τη σκηνή κι έτσι οι επόμενοι πρωταγωνιστές γλιστρούσαν στα απομεινάρια μας. Δεν κατάφεραν να σταθούν όρθιοι και φταίγαμε εμείς!
Xωρίσαμε άτσαλα, ξαφνικά, γεμάτοι ερωτηματικά, στα οποία σκοντάφταμε συνέχεια!
Το πρόβλημα μας ήταν το διαφορετικό τέμπο. Δεν εναρμονιζόμασταν! Και δεν χρειαζόταν πάντα… Ας υπήρχε διαφορετικός ρυθμός, αρκεί κάποια στιγμή να υπήρχε όμως και αρμονία, να αλλάζαμε ρυθμό και οι δύο για να μη βγαίνει φάλτσο. Όχι μόνο αυτός που πήγαινε γρήγορα να πηγαίνει πιο αργά, αλλά ακόμα και ο αργός να καταλάβαινε ποτέ πρέπει να επιταχύνει τον ρυθμό του για να πατήσει στο κομμάτι.
Ούτε ο ένας πάνω στον άλλον, ούτε πιο πίσω, ούτε πιο μπροστά. Το μυστικό ήταν η αρμονία! Να μπορούσε να ακολουθεί ο ένας τον ρυθμό του άλλου. Να συμβαδίζαμε όπως στο χορό και στη μουσική. Σε εμάς όμως έβγαινε φασαρία.
Έτσι, xωρίσαμε άτσαλα, ξαφνικά, χωρίς πολλά-πολλά!
Βρεθήκαμε ξανά. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Μιλήσαμε μέσα από τα βλέμματα και η αγκαλιά ήταν πλέον απαραίτητη! Σβήσαμε τα χρέη μας. Κλείσαμε τον κύκλο μας. Κρατήσαμε μόνο μυρωδιές και εικόνες, ενθύμια για να τα χρησιμοποιήσει ο καθένας όπως πίστευε.
Τώρα είμαστε έτοιμοι να χωρίσουμε! Τότε χωρίσαμε άτσαλα, ξαφνικά!
*Φωτογραφία από Kelly Sikkema