ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

Μας έφαγε η πολλή σοβαρότητα!

η πολλή σοβαρότητα

Κάποτε σε έναν τσακωμό, μου είχαν πει ότι φέρθηκα παιδιάστικα. Το σκέφτηκα και είχαν δίκιο. Όμως είχα συμπεριφερθεί, ακριβώς όπως ένιωθα.

Δεν είχα προσποιηθεί ούτε και κρυφτεί, ακριβώς όπως θα έκανε και ένα παιδί!

Αυτή είναι άλλωστε και η διαφορά του, από έναν ενήλικα! Τα παιδια λειτουργούν ενστικτωδώς, χωρίς “πρέπει” και κανόνες. Χωρίς εγωισμούς. Δεν έχουν μάθει να πηγαίνουν σύμφωνα με αυτά, παρά μόνο με τα θέλω τους. Αυτό αλλάζει καθώς μεγαλώνουμε… Αλλάζει γιατί σκεφτόμαστε περισσότερο. Αντιδρούμε λιγότερο αυθόρμητα και περισσότερο βάσει των “πρέπει” μας, των ορίων που θέτουμε, και των ταμπελών που χρησιμοποιούμε.

Ένα παιδί δε θα ντραπεί να ρωτήσει κάτι ή να πει! Δε θα το σκεφτεί δύο και τρεις φορές, πριν αντιδράσει! Δε θα χαραμίσει το χρόνο του με “πρέπει” και “δεν πρέπει”! Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία που κρύβει! Ένα παιδί ζει και απολαμβάνει! Απολαμβάνει ό,τι και να κάνει!

Όλοι έχουμε υπάρξει παιδιά! Όλοι έχουμε ζήσει έτσι… Τότε γιατί μεγαλώνοντας τα ξεχνάμε, προτάσσοντας τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ μας;

Σκεφτείτε λίγο σαν παιδιά, ενεργείστε όπως αυτά. Χρησιμοποιείστε τη φαντασία σας. Παίξτε! Φωνάξτε! Τραγουδήστε! Χορέψτε! Απολαύστε! Γελάστε! Σκεφτείτε με βάση τα θέλω σας, αφήνοντας απ’έξω πρέπει και εγωισμούς. Προσπαθήστε έστω και μία φορά, να λειτουργήσετε σύμφωνα με αυτά.

Αναρωτηθείτε, πόσο θα κρατούσε σε ένα παιδί, η “κακία” και τα μούτρα;

Πόσες φορές θα σας πει ότι σας αγαπάει και θα ρωτήσει, αν το αγαπάτε κι εσείς; Έτσι αυθόρμητα, χωρίς να το αναλύσει και να το πολυσκεφτεί, απλά επειδή ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί. Πόσο εύκολα θα ζητήσει συγγνώμη, αν του εξηγήσετε το λάθος του και το καταλάβει; Πόσο εύκολα θα πει, πως δε θα το ξανακάνει και θα το εννοεί!

Τα παιδιά μπορεί να είναι ανώριμα και να κρύβεται μέσα σε όλα αυτά ένα είδος ανωριμότητας! Είδα όμως και τους ώριμους ενήλικες, που κρίνουν ευκολότερα από το να ζητήσουν συγγνώμη, δεν υπολογίζουν τον συνάνθρωπό τους, επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη, βλέπουν τον εγωισμό και τις καμπούρες των άλλων και ποτέ τα δικά τους. Δεν σέβονται και δεν εκτιμάνε.

Σ’ αυτόν τον κόσμο τελικά, μας έφαγε η πολλή “σοβαρότητα”!! Μας έφαγε το ότι μεγαλώσαμε και αλλάξαμε μυαλά, ξεχνώντας πως νιώθαμε όταν ήμασταν παιδιά!!

*Φωτογραφία από Annie Spratt

 

One thought on “Μας έφαγε η πολλή σοβαρότητα!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *