Γενικά δεν προτιμώ να γράφω σε α΄ ενικό, προτιμώ το εμείς από το εγώ!
Δε θεωρώ ότι ανήκουμε σε διαφορετικές κατηγορίες, ούτε ότι μέσα από τα άρθρα μου, δίνω συμβουλές σε εσάς. Θεωρώ ότι τα άρθρα μου απευθύνονται σε όλους μας! Αυτό το άρθρο όμως είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα…
Πάντα θεωρούσα ότι έχοντας κάποιος υγεία είναι πλούσιος.
Είναι λάθος να τη θεωρούμε δεδομένη, εφόσον αρκούν μερικά δευτερόλεπτα για να τη χάσουμε. Θεωρώ επίσης, ότι από τα πιο σημαντικά είναι ότι περπατάω και βλέπω. Φυσικά και οι πέντε αισθήσεις είναι σημαντικές, απλά ξεχωρίζω πιο πολύ αυτές τις δύο! Αυτά αποτελούν τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό, όταν βιώνω κάτι άσχημο και δυσάρεστο… κι έτσι νιώθοντας ευγνωμοσύνη νιώθω καλύτερα.
Πολλές φορές γινόμαστε άπληστοι.
Όσο πιο πολλά έχουμε, θέλουμε άλλα τόσα για να νιώσουμε καλύτερα! Αναζητώντας όμως ασήμαντα, ξεχνάμε τα σημαντικά! Πέρα, λοιπόν, από την υγεία, θεωρώ πολύ σημαντικό και την ελευθερία. Εμείς, η γενιά μου δηλαδή, δε ζήσαμε σκλαβιά και έντονη φτώχεια. Την ελευθερία τη βρήκαμε έτοιμη και τη θεωρήσαμε δεδομένη, ενώ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στο σήμερα, που αγωνίζονται για αυτή!
Διαβάζοντας, σε μικρή ηλικία, το βιβλίο της Μπέτι Μαχμουντί “Ποτέ χωρίς την κόρη μου”, συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που είμαι γυναίκα γεννημένη στη Δύση! Νιώθω τυχερή που δεν έχω γεννηθεί στην Ανατολή ή στην Αφρική. Χαίρομαι που μπορώ να εκφράζω τη γνώμη μου, να τη γράφω, να τη δημοσιεύω. Χαίρομαι που ο λόγος μου έχει αξία! Χαίρομαι που με σέβονται και με εκτιμούν.
Χαίρομαι που αποφασίζω εγώ για μένα.
Χαίρομαι που έχω δικαίωμα επιλογής στο ποιον άντρα να παντρευτώ, πόσα παιδιά να κάνω και αν θέλω να κάνω. Χαίρομαι που ντύνομαι όπως θέλω, μαθαίνω όποια γλώσσα θέλω εγώ, μου επιτρέπεται να διαβάζω ό,τι θέλω, να πηγαίνω όπου θέλω, να κολυμπώ, να κάνω ποδήλατο, να τρέχω, να φωνάζω όταν γουστάρω, να νευριάζω, να βγαίνω έξω ό,τι ώρα θέλω και όλα αυτά χωρίς περιορισμό.
Μου φαίνεται τραγικό και στενοχωριέμαι όταν, ενώ εγώ τα έχω όλα αυτά, μερικά χιλιάδες μίλια πιο πέρα, να υπάρχουν χώρες, όπου οι άνθρωποι καταπιέζονται ακόμα και ζουν λες και δεν έχουν καμία απολύτως αξία… Λες και δεν είναι άνθρωποι!
Κι ενώ χαίρομαι που δε γεννήθηκα εκεί, ταυτόχρονα ντρέπομαι για τη χαρά μου, σκεπτόμενη πως αυτά τα οποία θεωρώ εγώ δεδομένα, κάποιος άλλος αυτή τη στιγμή δεν τα έχει… Κι αν τα είχε, θα ήταν τόσο ευτυχισμένος, που δε θα ζητούσε τίποτα άλλο!
Πιστεύω ότι με το να σκέφτεσαι τα χειρότερα, δεν πας μπροστά!
Ούτε με το να μη βάζεις στόχους! Μπορώ όμως να αφιερώνω λίγο από το χρόνο μου για να σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, αυτές τις γυναίκες, αυτούς τους άντρες, αυτά τα παιδιά, που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να μάθουν ποτέ την έννοια της ελευθερίας… Κι αν μερικές φορές δεν είμαι ευχαριστημένη με τα πράγματα ως έχουν, σκέφτομαι ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μου, οι οποίοι δεν έχουν όλα αυτά… Τα ασήμαντα, τα δεδομένα, τα καθημερινά!
Δεν έδωσα επίτηδες κάποιο τίτλο σε αυτό το άρθρο. Δε μου ταίριαζε καμία φράση, όλες μου φαίνονταν λίγες… Ας δώσει ο καθένας μας έναν δικό του τίτλο… ό,τι πιστεύει πως θα ταίριαζε!
*Φωτογραφία από Annie Spratt
One thought on “Εσύ τί τίτλο θα έδινες;”