Ζωή γεμάτη διασταυρώσεις

Κάποιοι υποστηρίζουν, ότι εμείς διαλέγουμε τους ανθρώπους, που θα μπουν στη ζωή μας.

Κάποιοι άλλοι, συμπληρώνουν αυτή τη φράση, ισχυριζόμενοι πως όλοι οι άνθρωποι έχουν να μας δώσουν κάτι και μόλις τελειώσει ο ρόλος τους, αποχωρούν. Ίσως και να έχουν δίκιο…. Πάντως όσοι δε συνεχίζουν μαζί μας, σημαίνει ότι δεν ήταν για να συνεχίσουν.

Δύσκολα αποδεχόμαστε ότι κάποιος δε συνέχισε μαζί μας, επειδή απλά δεν ήταν γραφτό. Ιδίως όταν αγαπάμε πολύ, τα άτομα που μένουν πίσω. Πειθόμαστε όμως ευκολότερα, όταν ξέρουμε πως εμείς από τη μεριά μας, κάναμε ό,τι ήταν εφικτό, για να διασχίσουμε παρέα, την επόμενη διασταύρωση. Απλώσαμε το χέρι… αν ο άλλος το έπιασε ή όχι, ήταν δική του επιλογή… εμείς έπρεπε να περάσουμε απέναντι.

Όσο είμαστε μικρότεροι σε ηλικία, γνωρίζουμε συνεχώς καινούργιους ανθρώπους και το κόστος του, να μη διασχίσει κάποιος μαζί μας το δρόμο, είναι ελάχιστο. Οι πιθανότητες, να μας περιμένει κάποιος άλλος, στο επόμενο φανάρι, είναι μεγάλες.

Κι έτσι συνεχίζουμε… Κουβαλάμε, αφήνουμε, αδειάζουμε, γεμίζουμε αναμνήσεις, όνειρα, εμπειρίες, ανθρώπους. Και καθώς μεγαλώνουμε και διασχίζουμε όλο και περισσότερες διασταυρώσεις, παρατηρούμε ότι αυτό αλλάζει.

Οι άνθρωποι που συμπορευόμαστε πια δεν είναι τόσοι πολλοί.

Οι περισσότεροι μένουν πίσω, δεν ακολουθούν. Είτε γιατί εμείς γινόμαστε πιο επιλεκτικοί, είτε γιατί άλλαξαν οι προτεραιότητες και τα ενδιαφέροντά τους, με αποτέλεσμα κάποιοι δρόμοι να χωρίζονται.

Διαφορετικά μονοπάτια, που οδηγούν όμως σε καινούργιες κατευθύνσεις.

Κι ενώ συνεχίζουμε, κοιτάζοντας πίσω, νιώθουμε τα συναισθήματα να αναμειγνύονται. Ενθουσιασμός και φόβος για το απρόβλεπτο από τη μία, νοσταλγία για τον προηγούμενο δρόμο, που αφήσαμε από την άλλη, σκεπτόμενοι, αν η απόφασή μας ήταν σωστή.

Και καθώς προχωράμε ο δρόμος πίσω μας ξεθωριάζει, ενώ ο δρόμος μπροστά φαντάζει πλέον πιο φωτεινός.

Τότε εμφανίζονται οι διαδρομές και οι βόλτες με το εαυτό μας.

Οι οποίες, όσο μεγαλώνουμε, γίνονται όλο και συχνότερες. Διαπιστώνοντας πόσα πολλά πρέπει να μάθουμε ακόμα για εμάς. Συνειδητοποιώντας όλο και καλύτερα, για ποιο λόγο διαλέξαμε αυτή τη διαδρομή, για ποιο λόγο συνεχίσαμε αφήνοντας πίσω κάποιους και για ποιο λόγο επιλέξαμε να συνεχίσουμε μαζί με κάποιους άλλους!

Η μόνη διαφορά, σε σύγκριση με παλαιότερα, είναι ότι παρόλο που ακόμα, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, πλέον έχει αλλάξει ο ρυθμός. Έχει γίνει πιο αργός, διότι και εμείς μέσα από τόσες συναντήσεις και διαδρομές, αλλάξαμε. Ίσως, να αποκτήσαμε πλέον την εμπειρία και να μάθαμε να ξεχωρίζουμε, ποιες διαδρομές κάνουν τη διαφορά και δίνουν αξία στην πορεία μας!

Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να παραμένει η δυσκολία και το δίλημμα: ποιο μονοπάτι να διαλέξουμε;  Μόνο διανύοντας έναν δρόμο καταλαβαίνουμε, αν τελικά ήταν ο σωστός και αν αποδειχθεί ότι δεν ήταν; Περιμένουμε το επόμενο σταυροδρόμι για να αλλάξουμε πορεία, ακολουθώντας το ένστικτό μας. Διότι το ένστικτό μας, είναι εκείνο που θα μας οδηγήσει καλύτερα!

Κι αν δεν είμαστε σίγουροι; Aς του δώσουμε λίγο χρόνο. Εξάλλου στην πορεία θα ανακαλύψουμε, αν τελικά, πρόκειται για τη σωστή κατεύθυνση.