Η επόμενη μέρα του χωρισμού…

 Χτύπησε το ξυπνητήρι. Άνοιξαν τα μάτια, κοίταξαν την ώρα και ξαναέκλεισαν! Γύρισε πλευρό και έψαξε τη διπλανή μεριά,  όπως έκανε κάθε πρωί πριν σηκωθεί, αναζητώντας το πρώτο χάδι της ημέρας. 

Το μαξιλάρι ήταν άδειο, κενό, παγωμένο… Ήταν η συνήθεια που σταμάταγε προσωρινά τη μνήμη, κάθε πρωί, για μερικά δευτερόλεπτα, συνέβαινε το ίδιο πράγμα. Μόλις άνοιγαν τα μάτια, το μυαλό αδυνατούσε να συνειδητοποιήσει αμέσως πως η διπλανή μεριά παρέμενε άδεια!

Τα μάτια άνοιξαν επιτέλους και κοίταξαν καλύτερα. Τώρα συνειδητοποιούσε σιγά-σιγά. Έλειπε… Η μορφή, όμως και το σχήμα του ανθρώπου στο κρεβάτι παρέμεναν. Σαν να ήταν εκεί. Μύριζε και το άρωμα. Μήπως η απουσία ήταν δημιούργημα φαντασίας; Άλλαξε πλευρό. Έκλεισε ξανά τα μάτια. Ένιωσε ένα χάδι… στα μαλλιά… ένα φιλί… στο μάγουλο.

Το ξυπνητήρι ξαναχτύπησε. Δεν το είχε κλείσει. Έπρεπε να σηκωθεί. Τα μάτια φοβόντουσαν να ανοίξουν πια. Ήξερε πλέον τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα.  Άσχημο πράγμα η συνήθεια! Πιο άσχημο όταν αγαπάς! Αναστέναξε. Διέσχιζαν το μυαλό εκατοντάδες εικόνες. Δεν μπορούσε να τις σταματήσει. Αναμνήσεις, αμέτρητες αναμνήσεις… Η μία μετά την άλλη, σαν ταινία, χωρίς happy end.

Σηκώθηκε… μηχανικά. Δεν είχε όρεξη κι όμως έπρεπε να βρει το κουράγιο να συνεχίσει. Προσπάθησε να ξεγελάσει το μυαλό με το να σκεφτεί κάτι άλλο… Αυτό εκεί κολλημένο στο δικό του κόσμο. Στη διάρκεια της ημέρας, θα ξεκόλλαγε κάποια στιγμή, μετά το βράδυ όμως πάλι τα ίδια. Την επόμενη μέρα το πρωί, πάλι τα ίδια. Σαν η ζωή να είχε μπει σε ένα replay από μόνη της. Κάθε μέρα, ίδια με την προηγούμενη… και ο χρόνος απλά κυλούσε, χωρίς κάποια διαφορά!

Οι καθημερινές ήταν πιο εύκολες μέρες. Γεμάτες κούραση, χωρίς χρόνο για σκέψη. Τα σαββατοκύριακα δημιουργούσαν το πρόβλημα. Όσο και να προσπαθούσε να γεμίσει τις ώρες αυτών των δύο ημερών, εκείνες παρέμεναν ενοχλητικά άδειες! Λες και το έκαναν επίτηδες. Αχάριστες αυτές οι ώρες, με τίποτα δεν έμεναν ικανοποιημένες, ούτε έστω για λίγο.

Η Κυριακή έφταιγε, αποτελούσε τον εφιάλτη της εβδομάδας. Καταραμένη Κυριακή! Η αγαπημένη μέρα να μετατρέπεται ξαφνικά στη χειρότερη. Να θέλει τόσο δαιμονισμένα να τη διαγράψει από το ημερολόγιο και να μη γίνεται! Τις άλλες μέρες μπορούσε να τις διαχειριστεί κάπως καλύτερα. Τις Κυριακές θα προτιμούσε να μη ξυπνάει, μέχρι να περάσει όλο αυτό…

Δεν άντεχε άλλο τα παιχνίδια του μυαλού, τους ατελείωτους λαβύρινθους. Χρειαζόταν χρόνος. Ήλπιζε σε αυτόν! Δεν μπορούσε κανένας άλλος να βοηθήσει, παρά μόνο ο χρόνος! Πονούσε… το ζούσε. Περίμενετη μέρα που θα ξύπναγε και όλο αυτό θα έμοιαζε μακρινό.

Παρελθόν, παρόν, μέλλον. Μόνο το παρόν είχε αυτή τη στιγμή. Το παρόν, ζώντας στις αναμνήσεις του παρελθόντος, για ένα μέλλον αδιάφορο. Χρόνος, χρειαζόταν χρόνος. Πόσος; Δεν ήξερε… Άνοιξε το παράθυρο, νιώθοντας την ανάσα να κόβεται. Η αίσθηση του καθαρού αέρα βοήθησε το μυαλό να ανασάνει.

Καινούργια μέρα. Καινούργια αρχή, μέχρι να περάσει!

*Φωτογραφία από Zoritsa Valova