Χαμένοι στην αδράνεια…

Να θέλεις κάτι… Nα θέλεις τον άλλον και να μην κάνεις τίποτα. Να στέκεσαι αδρανής λόγω εγωισμού, λόγω ανασφάλειας, λόγω ασφάλειας, λόγω συνήθειας, λόγω ψυχαναγκασμών, λόγω νευρώσεων, λόγω, λόγω, λόγω…

Να μη θέλεις κάτι… Να μη θέλεις τον άλλον και πάλι να μην κάνεις τίποτα. Να περιμένεις ότι θα καταλάβει από μόνος του, πως ό,τι είχες να δώσεις σου τελείωσε ή πως θα σου λύσουν άλλοι το πρόβλημα, επειδή κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουν για σένα.

Υπάρχει κάτι τελικά για το οποίο να κάνουμε ΚΑΤΙ;

Ή το μόνο που μάθαμε είναι να στεκόμαστε αδρανείς; Και να βουλιάζουμε σε αυτή την αδράνεια; Γιατί όσο στέκεσαι ακίνητος, βουλιάζεις.

Ο Νίτσε λέει πως «για να θέλεις πρέπει να είσαι κάποιος που να μπορεί να θέλει».

Ο Τσεζάρε Παβέζε λέει πως «η αδράνεια κάνει να περνούν αργά οι ώρες και γρήγορα τα χρόνια».

Ο Άρθουρ Κέστλερ λέει πως «ο νόμος της αδράνειας εφαρμόζεται και στη φαντασία. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι το αύριο θα είναι διαφορετικό από το σήμερα».

Ο Σαίξπηρ λέει πως «η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε άσχημο τέλος».

Η Μάρω Βαμβουνάκη υποστηρίζει πως υπάρχουν οι χαρακτήρες της μόνιμης αδράνειας, και οι χαρακτήρες που θέλουν μεν να δράσουν αλλά τους καθυστερεί μια αναβλητικότητα. Οι δεύτεροι σχεδόν ποτέ δε σχίζουν τον ιστό της αναβλητικότητας να βγουν έξω. Και για τις δύο τάξεις καταλήγει στο ίδιο: ακινητοποιουν τη ζωή και τη βούληση. Στο τέλος, δεν είναι σε θέση ούτε να θέλουν.

Η αδράνεια είναι κακή συνήθεια.

Όσο δεν κάνεις κάτι, τόσο συνηθίζεις σε αυτό. Ίσως να είναι και ένδειξη τεμπελιάς. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένας δυναμικός άνθρωπος θα διάλεγε ποτέ, να μείνει αδρανής. Αυτοί κυνηγάνε και κυνηγιούνται συνέχεια, ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό κάποιες φορές.

Απορώ και δεν καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να ζήσει μέσα στην αδράνεια. Πώς γίνεται να μην τρελαίνεται και μπορεί να βολεύεται μέσα σε αυτή;

Κοιτάω γύρω μου και τους βλέπω ακίνητους. Όλοι τους στάσιμοι και αδρανείς! Μα γιατί δεν κινείται κανείς; Τους μιλάς και δε δίνουν σημασία. Τους σκουντάς και είναι σαν να μην υπάρχεις, σαν να είσαι αόρατος. Αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης.

Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όλοι είναι ακίνητοι, αδρανείς ως προς εμένα και ότι ως προς αυτούς, είμαι ακίνητη εγώ!

Και εξακολουθώ να απορώ… Τα βλέπω όλα αυτά μόνο εγώ ή όντως οι άνθρωποι παραμένουν αδρανείς;

*Φωτογραφία από Geetanjal Khanna