ΕΡΩΤΑΣ

Ένα σημείωμα στην κωλότσεπη

Έφευγα βιαστικά χωρίς τη πολυτέλεια να διαλέξω ρούχα. Φόρεσα το πρώτο τζιν που βρήκα στη ντουλάπα. Καθώς έκλεινα την πόρτα θυμήθηκα πως ήταν αυτό που φορούσα χθες το βράδυ…  Να ξεχάσω ό,τι αφορά το προηγούμενο βράδυ, γίνεται;

Γαμώτο! Κι όχι μόνο δε ξέχασα αλλά και κάθε λεπτομέρεια διανύει το μυαλό μου εφιαλτικά αργά! Να το βάλω σε παύση μπορώ; Να πατήσω play αργότερα! Έλεος ρε μυαλό κι εσυ!! Έλεος!!! Σταμάτα για λίγο επιτέλους! Τραγικές, ασήμαντες λεπτομέρειες να διευσδύουν στους λαβύρινθους σου θέτοντας τα γρανάζια σου σε αστάματητη λειτουργία!

Να μπορω να σταματάω το μυαλό μου όποτε θέλω! Να του επιλέγω εγώ τι θα μου θυμίζει και τι όχι. Αυτή τη μαγική δύναμη θα ήθελα να έχω! Ή μάλλον όχι… η κόρνα του διπλανού μου, μου θύμισε πως καλύτερα να μπορούσα να διακτινίζομαι όπου θέλω και όποτε θέλω. Πόση ώρα έχω κολλήσει εδώ; Μερικά λεπτά και φάνηκαν αιώνας… η αίσθηση του χρόνου όταν βιάζεσαι! 

Σκέφτομαι να κορνάρω κι εγω… Mπαα άστο τί νοημα έχει; Και βυθίζομαι πάλι στις χθεσινοβραδινές μου σκέψεις. Βυθίζομαι σε θέλω, πρέπει, καβγάδες και σε τάσεις φυγής. Αυτές τις τάσεις φυγής πώς θα τις καταπολεμήσω;

Επιτέλους άναψε πράσινο και όπως ξεκινάω καταλαβαίνω για ποιους λόγους δημιουργείται η κίνηση. Επειδή θα βρεθεί κάποιος στην αττική οδό να πηγαίνει με 60, επειδή όταν ανάβει πράσινο κάποιοι θέλουν ολοκληρα λεπτά για να ξεκινήσουν, επειδή στη δεξιά λωρίδα κάποιοι οδηγούν με 30… 

Καλά πλάκα μου κάνεις τώρα;;;;;;;;; Τώρα που ψάχνω να βρω πως θα καταπολεμήσω τις τάσεις φυγής, τώρα σου ήρθε να αναλύσουμε την κίνηση; Και πάνω στη βιασύνη έβαλα και το τζιν που έπρεπε να βρίσκεται στα άπλυτα!!

Ένα μήνυμα… ένα σημάδι. Το σύμπαν σου στέλνει σημάδια – έτσι δε λένε; Εεε σήμερα ήρθε η ώρα να μου στείλει κι εμένα ένα! Κι όχι κανένα μικρό, τσιμεντόλιθο στείλε για την ακρίβεια, να είμαστε σίγουροι ότι θα το προσέξω!

Ωχ!!!! Ένα γατάκι πετάγεται μπροστά μου, πατάω τόσο απότομα φρένο, ενεργοποιείται το abs και μου σβήνει η μηχανή! Τρέμω να κατέβω να δω αν το πάτησα… Δε τολμάω… Κάποιοι περάστικοι τρόμαξαν από το θόρυβο του φρεναρίσματος και σταμάτησαν. Τους κοιτάζω έντρομη! Ένας κύριος σκύβει κάτω από το αμάξι να δει. Μου λέει πως το γατάκι έφυγε… τη γλίτωσε. Ευτυχώς Θέε μου! 

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από την ένταση! Ξεκινάω χαμένη στις σκέψεις μου. Σκέφτομαι να τις μετρήσω… χαμένος κόπος… όλο και απειρίζονται.. τόσο που νιώθω ότι θα εκραγώ. Ξαφνικά νιώθω τόσο κουρασμένη… σαν να είμαι άυπνη μέρες ολόκληρες κι όχι μόνο ένα βράδυ.

Παρκάρω και τρέχω προς το μετρό να προλάβω! Πάω να βγάλω εισιτήρια και καθώς ανοίγω τη τσάντα μου, συνειδητοποιώ πως ξέχασα το πορτοφόλι στην άλλη τσάντα, που είχα χθες μαζί μου!

Ψάχνω τις τσέπες του μπουφάν μου ακαριαία μήπως έχει ξεμείνει κανένα ευρώ… τζίφος! Ψάχνω το τζιν μου, συνήθως όλο και κάτι ψιλά μου ξεμένουν… τζίφος! Αααα! Δε κοίταξα στην κωλότσεπη. Κάτι πιάνω… λες να είναι κανένα πεντάευρω; Το βγάζω και… πάπαλα… Απόδειξη εστιατορίου… είναι από χθες… ό,τι πιο άχρηστο μπορούσα να κρατήσω! Καθώς τη τσαλακώνω βλέπω κάτι γράμματα στην πίσω μεριά. Μα καλά τί είχα γράψει πάνω; 

Την ανοίγω βιαστικά, τουλάχιστον να ξέρω τι θα πετάξω. Kοκκαλώνω… τα γράμματα δεν είναι δικά μου

“Ξέχνα ό,τι αφορά το χθες. Εγώ θα ήθελα να μεγάλωνα μαζί σου…”

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *