Στη χώρα του ποτέ… οδηγεί το “θα”!

Στη χώρα του ποτέ… οδηγεί το «θα»! Οδηγεί στη χώρα όπου δεν ζούμε το τώρα. Σε αντίθεση με τον Πήτερ Παν, που μας οδηγούσε στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Εκεί όπου ο χρόνος σταματούσε και όλα τα όνειρα πραγματοποιούνταν.

Εκεί όπου κυριαρχούσαν χαρά, αλληλεγγύη, τρυφερότητα, αθωότητα και αγάπη, σήμερα οδηγούμαστε σε μία χώρα όπου δυστυχώς, δεν επικρατούν όλα αυτά. Εκείνο που επικρατεί είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου. Κάτι τελείως διαφορετικό από τις περιπέτειες του Πήτερ Παν.

Η αίσθηση του ανικανοποίητου, η διαρκής αναμονή, η ανικανότητα να νιώσουμε πλήρης με αυτά που διαθέτουμε στο σήμερα ψάχνοντας και περιμένοντας συνέχεια κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο, κάτι άλλο. Και όταν έρχεται; Το αντιλαμβανόμαστε ή το προσπερνάμε διότι τελικά δεν ήταν αυτό που θέλαμε, περιμένοντας πάλι από την αρχή;

Πολλές φορές οδηγούμαστε σε αυτή την παγίδα.

Με αποτέλεσμα να ξεγλιστράει ο χρόνος από πάνω μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, ξεχνώντας και χάνοντας έτσι ουσιαστικά πράγματα. Και οι μέρες περνάνε… Εμείς όμως ακόμα περιμένουμε το κάτι που θα αλλάξει τη ζωή μας! Και έτσι σταδιακά οδηγούμαστε στη χώρα, όπου αυτό που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ! Ώσπου ένα πρωί ξυπνάμε κουρασμένοι από αυτή τη διαρκή αναμονή.

Πόσο ψυχοφθόρο είναι να περιμένουμε διαρκώς κάτι, το οποίο δεν έρχεται ποτέ και όσο αργεί, τόσο να γίνεται εμμονή και όσο γίνεται εμμονή, τόσο εμείς να ξεφεύγουμε από το στόχο μας; Ένα συναίσθημα που μας κάνει διαρκώς να συμπεριφερόμαστε μίζερα και να ζούμε το σήμερα μη ικανοποιημένοι.

Να βλέπουμε ανθρώπους να γελάνε, να σκέφτονται θετικά και να τους ζηλεύουμε πιστεύοντας ότι τα βρήκαν στη ζωή τους όλα βολικά! Και όμως εκείνοι που γελάνε περισσότερο είναι συνήθως και εκείνοι που έχουν περάσει τα περισσότερα!

Καταστάσεις που ούτε καν φανταζόμαστε και που αν είχαμε βιώσει, ίσως τώρα να εκτιμούσαμε τη ζωή διαφορετικά και να γελούσαμε όπως κ εκείνοι, κάνοντας το κάθε λεπτό να μετράει!

Υπάρχουν φορές που αυτή η διαρκής αίσθηση του ανικανοποίητου οδηγεί στο “ θα ”. Σκεφτόμαστε πως όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή “Θα κάνουμε εκείνο” ή “ Θα πούμε το άλλο”. Μας πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό, ότι μπορεί αυτή η στιγμή να μην έρθει; Και όχι τόσο γιατί η ζωή είναι μικρή αλλά γιατί εμείς ζούμε αναβάλλοντας το τώρα, στέλνοντάς το όλο και πιο μακριά… στη χώρα του ποτέ.

Άλλες φορές πάλι, χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για να επεξεργαστούμε κάποια πράγματα.

Τότε το “Θα” δεν οδηγεί απαραίτητα στη χώρα του ποτέ, αλλά στη χώρα της προσωρινής αναβολής! Αν καταφέρουμε να το κρατήσουμε εκεί και να μην το στείλουμε στο άπειρο, καταφέραμε να ρυθμίσουμε τη διάρκεια του ταξιδιού και να αλλάξουμε προορισμό.

Οι λόγοι που οδηγούν στο ανικανοποίητο είναι η ανασφάλεια για το αύριο, η αναζήτηση της ευτυχίας σε λάθος κατεύθυνση, ο αποπροσανατολισμός μας από αυτά που έχουμε θεωρώντας τα, δεδομένα και μη επαρκή… Και όσο και αν η χώρα του Πήτερ Παν μας άρεσε τότε, επειδή σταματούσε το χρόνο, στη σημερινή εποχή τον κάνει απλά να περνά πιο γρήγορα.

Εμείς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βάζουμε τη ζωή μας σε παύση, περιμένοντας μονίμως το «κάτι» για να αρχίσουμε να ζούμε το τώρα!

Και όλο αναρωτιόμαστε «Πότε επιτέλους θα ξεκινήσει η ζωή μου;».

Και ενώ γνωρίζουμε ήδη την απάντηση, συνεχίζουμε παρόλα αυτά να ζούμε έτσι.

*Φωτογραφία από Max Böhme