Εμείς και οι πολλές σκέψεις μας

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις… Κατά μέσο όρο, διασχίζουν, την ημέρα,  το μυαλό ενός ανθρώπου 50.000 με 60.000 σκέψεις! Δεν είναι και λίγες… Και πόσες από αυτές τις σκέψεις εκφράζουμε τελικά ανοιχτά;  

Σκεφτείτε πόσο χρόνο και προσπάθεια θα γλιτώναμε, αν αντί να μαντεύουμε τις σκέψεις κάποιου, εκείνος τις εξέφραζε ανοιχτά!

Φυσικά το να εκφράσεις και τις χιλιάδες σκέψεις που περνάνε από το κεφάλι σου, – από τις οποίες μάλιστα πολύ λίγες είναι συνειδητές – είναι αδύνατο. Μπορείς όμως να επιλέξεις κάποιες και να είσαι πρόθυμος να τις παραθέσεις. Έτσι θα κάναμε και τη ζωή τη δική μας και των άλλων πιο εύκολη.

Η μαγεία και η έκπληξη εξάλλου των ανθρωπίνων σχέσεων, κρύβεται αλλού και στο να μαντεύουμε κάθε φορά, τι κρύβεται στο μυαλό του καθενός.

Σκεφτείτε την ενέργεια που καταναλώνουμε ανώφελα απλά και μόνο για να μαντέψουμε…

Το αποτέλεσμα; Πέρα από το ότι κάποια στιγμή κουραζόμαστε, δεν είμαστε και 100% σίγουροι για το τι συμβαίνει τελικά στο κεφάλι του άλλου. Δαπανάμε, λοιπόν, επιπλέον προσπάθεια για το αν τελικά μαντέψαμε σωστά. Και πού οδηγεί όλο αυτό; Για πόσο καιρό είμαστε διατεθειμένοι, να παίζουμε το ρόλο των σκέψεων κάποιου;

Εξάλλου ας κρίνουμε από τον εαυτό μας, δεν αισθανόμαστε καλύτερα, αν αντί να τα κρατάμε όλα μέσα μας, τα εκφράζουμε; Πόσες παρεξηγήσεις έχουν δημιουργηθεί από σκέψεις που δεν εκφράστηκαν και πόσες λύθηκαν, από σκέψεις που αποκαλύφθηκαν;

Εννοείται πως πρέπει να υπάρχει και κάποιο είδος φίλτρου σε όλα αυτά. Υπάρχουν σκέψεις που πριν βγουν από μέσα μας, θα πρέπει να περάσουν πρώτα έναν μικρό έλεγχο και να φιλτραριστούν. Μερικές φορές, ο τρόπος με τον οποίο θα εκφράσουμε κάτι είναι πιο σημαντικός, από το να το εκφράσουμε απλά.

Και αυτό δε σημαίνει πως πρέπει πάντα να είμαστε ευγενικοί και καλοί… Υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως χρειαστεί να εκφράσουμε κάποια σκέψη μας με πιο έντονο ύφος, ώστε να αντιληφθεί και η άλλη πλευρά το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε!

Το χειρότερο πάντως είναι να μην εκφράζουμε καθόλου τις σκέψεις μας, ή να τις εκφράζουμε όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Και τότε τί απαίτηση έχουμε από τον άλλο; Πώς περιμένουμε να αντιδράσει όταν τόσο καιρό δεν εκφράζαμε τίποτα και ξαφνικά νιώσαμε την ανάγκη να τα πούμε όλα μαζί;

Και όταν βρεθούμε σε αυτή τη θέση, το κακό που συμβαίνει με τις σκέψεις μας, είναι ότι βγαίνουν όλες μαζί, χωρίς σταματημό, χωρίς σειρά, η μία γρήγορα πίσω από την άλλη, σαν χείμαρος. Πανικός καταλαμβάνει όλες εκείνες τις σκέψεις που δεν ειπώθηκαν, που τις συγκρατούσαμε τόσο καιρό αγνοώντας την ανάγκη τους να εκφραστούν.

Η αδικία μας κατακλύζει που δεν μπορεί ο άλλος να μας καταλάβει! Μα πώς να καταλάβει όταν δεν έμαθε ποτέ, τι γινόταν μέσα στο κεφάλι μας και ποιες σκέψεις πηγαινοέρχονταν;

Οι σκέψεις που γίνονται λέξεις, έχουν νόημα και αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Όσες μένουν μέσα μας είναι μόνο για εμάς. Και χρειάζονται και αυτές… Υπάρχουν σκέψεις, μόνο δικές μας, που δε θέλουμε να μοιραστούμε με άλλους. Εκείνες που θέλουμε όμως να μοιραστούμε, καλό θα είναι να ξεκινήσουμε να τις μοιραζόμαστε άμεσα!

*Φωτογραφία από Patrick Schneider