ΕΡΩΤΑΣ

Σ’έκαψε φίλε μου!

Μιλάς γι’ αυτήν και το πρόσωπο σου λάμπει!

Λες πόσο ταίριαζε το χιούμορ σας, πόσο πολύ γελούσατε μαζί.

Λες ότι επικοινωνούσατε μόνο με τα βλέμματα.

Λες ότι ήσουν ερωτευμένος μαζί της κι ότι  όλο αυτό που είχατε, δεν το είχες ξανασυναντήσει.

Λες ότι τώρα την έχασες.

Πολύ ωραία ως εδώ, μόνο που τα λες όλα αυτά, τόση ώρα, στα λάθος άτομα. Κι εδώ πέφτει το χειροκρότημα.

Ή μάλλον πέφτει μια ερώτηση: αν σου πήρε, περίπου τόσα χρόνια για να τη συναντήσεις, πόσες πιθανότητες έχεις να ξαναβρείς κάτι παρόμοιο; Ή πόσα ακόμα χρόνια, πιστεύεις ότι θα περάσουν για να τα ξαναβρείς, σε κάποιο άλλο πρόσωπο; Και αφού ολοκληρώσεις τους υπολογισμούς σου, τρέξε στον καθρέφτη και ξεκίνα τις μούντζες.

Γιατί δεν πας να τη βρεις και να τα πεις στην ίδια, ευθέως κι όχι πλαγίως; Σε συμβούλεψε, κανένας φίλος σου, να το κάνεις αυτό ή μόνο τα συζητάτε; Ή δεν τα συζητάτε καν; Γιατί εδώ που τα λέμε, δεν συζητάτε κι εύκολα τα προσωπικά σας.

Σ’έκαψε φίλε μου!

Σ’έκαψε ολόκληρο και δεν σώζεσαι. Φαίνεται στο πρόσωπό σου, όταν μιλάς για αυτήν. Φαίνεται στα μάτια σου, όταν τη σκέφτεσαι. Κρύβουν τη σκιά της. Μια σκιά που δεν θα υποχωρήσει εύκολα, όσο κι αν παλέψεις να της βρεις υποκατάστατα.

Να της το πεις και να το προσπαθήσεις!

Είναι κρίμα να δειλιάζουμε, όταν ερωτευόμαστε πραγματικά. Είναι κρίμα να φοβόμαστε τα κύματα και σε τέτοια αμοιβαία πάθη, να χάνουμε όλη μας τη μαγκιά! Γι’ αυτό καταλήγουμε στο τέλος, να μένουμε με τους λάθους ανθρώπους.  Γιατί, για το σωστό άνθρωπο για εμάς,  – που γνωρίσαμε κάπου, κάποτε  – δεν κάναμε όσα ήταν δυνατά!

Αρκέστηκες σε ένα φτηνό: την έχασα!

Για να χάσεις κάτι,  πρέπει πρώτα να έχεις προσπαθήσει με όλο σου το είναι, για να το έχεις κοντά σου. Κι εσύ, αντί για αυτό, εγκατέλειψες και παραδόθηκες στο φτηνό: την έχασα. Και μην αναρωτηθείς πώς το ξέρω. Το ξέρω, γιατί αν είχες προσπαθήσει αρκετά, δεν θα την είχες χάσει. Τα αμοιβαία δεν χάνονται τόσο εύκολα, όσο νομίζουμε. Εσύ νόμιζες ότι την έχασες, από την αρχή. Δείλιασες να προσπαθήσεις για το τέλος. Φοβήθηκες να αντιμετωπίσεις τα λάθη μπροστά της. Γραπώθηκες από την εύκολη δικαιολογία: την έχασα.

Να μη λες ότι την έχασες.

Είναι άδικο και για τους δυο σας! Να λες ότι δεν έκανες κάτι για να την κρατήσεις! Ίσως αυτό κάποια στιγμή να σε απαλύνει, γιατί αυτή η γυναίκα, φίλε μου, σε έκαψε κι εσύ τις στάχτες σου δεν τις πετάς, τις κρατάς καλά ακόμα!

*Φωτογραφία από Nicolas Ladino Silva

Related Posts

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *